Jestem pewna, że każdy i każda z was zna osobę, która podczas spaceru rzadziej patrzy pod nogi, a częściej w górę. Albo wpatruje się intensywnie w mijane akurat zarośla. To taki ktoś, kto może przerwać w pół zdania, gwałtownie się zatrzymać i wskazać na coś palcem, mówiąc: „Patrz, sójka/sroka/bogatka/dzięcioł”. A kiedy pytasz, co słychać, z wypiekami na twarzy opowiada, że widziała dzięcioła, który chodził sobie po drzewie pod jej blokiem.